MYTHEN EN LEGENDES VAN ONS LAND
Al onze kamers hebben een naam die verwijst naar onze cultuur en onze populaire folklore, waarin geschiedenis, mythen en tradities met elkaar verweven zijn.
Een verhaal dat ons uitnodigt om na te denken over de diepe band tussen de mens en zijn grondgebied, over het vermogen om de verbeelding om te zetten in een element van identiteit en over de suggestieve kracht van legendes, die in staat zijn om eeuwen te overstijgen en ons altijd weer te boeien.
DEA CUPRA:
Een Piceno-godheid tussen mythe en realiteit
Invoering
De godin Cupra komt naar voren als een centrale figuur in het religieuze pantheon van de Piceni, een volk dat tussen de 9e en 3e eeuw v.Chr. Midden-Italië bewoonde. Vereerd als een primaire vrouwelijke godheid, doordrong haar cultus de sociale en culturele sfeer van de Piceni en was ze nauw verweven met hun leven.
dagelijks.
De oorsprong en de sekte
De oorsprong van de Cupra-cultus blijft in nevelen gehuld. Sommige theorieën verbinden de cultus met pre-Indo-Europese godheden, terwijl andere een connectie met de Grieks-Romeinse wereld veronderstellen. Ongeacht de oorsprong werd Cupra de belangrijkste godin voor de Piceni, die de scheppende kracht en vruchtbaarheid van de natuur symboliseerde.
De goddelijke facetten van Cupra
Cupra was niet alleen een godin van de vruchtbaarheid. Ze had vele facetten en belichaamde verschillende sferen van de natuurlijke en menselijke wereld.
- Moedergodin: Cupra vertegenwoordigde de Grote Moeder, schenkster van leven en beschermster van kinderen. Haar figuur werd geassocieerd met moederschap en zorg, essentiële elementen voor het voortbestaan van de Picene samenleving.
- Godin van het Water: Cupra, nauw verbonden met bronnen, rivieren en de zee, werd vereerd als een bron van leven en zuivering. Haar heiligdommen verrezen vaak in de buurt van waterwegen, wat deze intrinsieke band onderstreepte.
- Godin van de Genezing: De genezende eigenschappen van het heilige water dat met Cupra in verband werd gebracht, werden algemeen erkend. De Piceni wendden zich tot de godin voor verlichting van ziekten en kwalen, vertrouwend op haar weldadige kracht.
- Godin van de Oorlog: In sommige contexten werd Cupra ook geassocieerd met oorlog en bescherming in de strijd. De Picene krijgers riepen haar kracht en moed aan voordat ze hun vijanden tegemoet traden.
Symbolen en representaties
De godin Cupra werd niet uniform afgebeeld. Sommige beelden stellen haar voor als een majestueuze vrouw, gekleed in weelderige kleding en versierd met juwelen. Andere vondsten tonen haar verbonden aan specifieke symbolen, zoals de duif, symbool van vrede en voorspoed, of de patera, een ritueel bord voor plengoffers.
Sekte
Het centrum van de Cupra-cultus was het heiligdom van Cupra Marittima, een stadje op enkele kilometers van de zee. Hier stond een imposante tempel, een bestemming voor pelgrimstochten en verzoeningsrituelen. De Piceni vereerden de godin met votiefgeschenken, dierenoffers en plechtige processies. De priesteressen speelden een fundamentele rol: ze waren de bewakers van heilige kennis en bemiddelaars tussen het goddelijke en het volk.
Syncretisme:
Met de Romeinse verovering van het Piceno-gebied verdween de cultus van Cupra niet volledig. De godin werd gelijkgesteld aan de figuur van Venus en in het bijzonder aan Bona Dea, een Latijnse godin die geassocieerd werd met vruchtbaarheid en genezing. Haar naam bleef verbonden aan de plaats, zozeer zelfs dat de Romeinse stad die vlakbij het heiligdom werd gebouwd de naam Cupra Marittima kreeg, waarmee de herinnering aan deze oude godheid bewaard bleef.
Conclusie:
De godin Cupra vertegenwoordigt een fundamenteel onderdeel in het begrijpen van de complexe identiteit van de Piceni. Haar veelzijdige en betekenisvolle beeld belichaamde de waarden en overtuigingen van een samenleving die diep verbonden was met het land en de levenscyclus. Haar nalatenschap leeft nog steeds voort en voedt de fascinatie en het mysterie die deze fascinerende figuur uit de oudheid omringen.
POLITIE:
Tussen legende en geschiedenis, een onsterfelijke ziel
In de Marche, waar de Adriatische Zee plaatsmaakt voor glooiende heuvels en majestueuze bergen, staat de Berg Ascension, een plek gehuld in een aura van mysterie en charme. De berg ligt geheel in de provincie Ascoli Piceno, verrijst tussen de valleien van de Tronto en de Tesino en domineert het gebied met zijn hoogte van 1110 meter. Tussen de ongerepte bergtoppen weerklinkt nog steeds de echo van een legende die eeuwen heeft overleefd: die van Polisia, een jonge vrouw met een ontembaar hart en een onwrikbaar geloof. Polisia, de dochter van de Romeinse prefect Polimio, leefde in een tijd van grote omwentelingen, toen het christendom zich begon te verspreiden en nieuwe ideeën en waarden met zich meebracht. In tegenstelling tot de overtuigingen van haar vader omarmde de jonge vrouw het nieuwe geloof en vond troost en hoop in de leer van Christus. Haar keuze bleef niet onopgemerkt. Polimio, woedend over de bekering van zijn dochter, beval zijn soldaten haar gevangen te nemen en terug te brengen. Polisia koos ervoor te vluchten in plaats van haar geloof te verloochenen en zocht haar toevlucht in de ruigheid van de Berg Ascension. Opgejaagd door soldaten bereikte Polisia naar verluidt de rand van een afgrond, met een zekere dood aan de horizon. In dat moment van wanhoop riep de jonge vrouw goddelijke tussenkomst in. En het wonder gebeurde. De berg opende zich, verwelkomde haar in zijn schoot en redde haar van de woede van haar vader. Zelfs vandaag de dag vertelt de legende dat Polisia in de berg leeft en een gouden jurk weeft voor haar hemelse echtgenoot. Haar geest zweeft tussen de bossen en rotsen, een stille beschermer van dit heilige land. Maar Polisia is meer dan alleen een legende. Haar naam is onlosmakelijk verbonden met de Berg Ascension, zozeer zelfs dat sommige geleerden veronderstellen dat de naam van de berg zelf van haar is afgeleid.
Naast zijn legendarische charme biedt de Berg Ascension een naturalistisch panorama van zeldzame schoonheid. De wandelpaden slingeren door weelderige bossen, bloemrijke weiden en adembenemende uitzichten, waardoor bezoekers een meeslepende ervaring in de ongerepte natuur beleven. Op de top van de berg domineert het heiligdom van de Madonna dell'Ascensione, een bedevaartsoord sinds de middeleeuwen. Een plek van vrede en spiritualiteit, waar u een sfeer van diepe devotie kunt inademen. De legende van Polisia en de Berg Ascension vertegenwoordigen een onschatbaar erfgoed, een waarschuwing aan geloof en moed in tijden van tegenspoed. Een uitnodiging om onze wortels te herontdekken en de schoonheid die ons omringt te benadrukken, niet alleen met onze ogen, maar ook met ons hart.
GOUDEN SLANG:
Legende en symbool
Invoering
Offida, een pittoresk dorpje in de regio Marche, hoog op een heuvel, bewaakt jaloers een legende die onlosmakelijk verbonden is met de identiteit van het dorp: de mythe van de Gouden Slang. Een fantastisch verhaal over een wonderbaarlijk wezen dat door de stad trok, een onuitwisbare indruk achterliet in het collectieve geheugen en de lokale cultuur vormgaf.
De legende en haar symboliek
Volgens de volksoverlevering kronkelde er ooit een slang van enorme omvang, goudkleurig als de zon, door de straten van Offida, langs een pad dat samenviel met de huidige Corso Serpente Aureo, de hoofdader van het dorp. Zijn passage was een wonderbaarlijke gebeurtenis, die met verbazing en eerbied werd begroet.
door de inwoners. Er wordt gezegd dat het wezen geluk en voorspoed bracht en een gunstig symbool voor de gemeenschap werd. De figuur van de slang, die in verschillende culturen en mythologieën voorkomt, heeft meerdere betekenissen.
In dit geval zou de Gouden Slang de levenskracht, oude wijsheid, de kracht van vernieuwing of zelfs een beschermende godheid kunnen vertegenwoordigen. De associatie met goud, een kostbaar en onveranderlijk metaal, onderstreept de heilige waarde en onvergankelijkheid ervan.
De band met het gebied en de geschiedenis
De legende van de Gouden Slang past perfect in de historische en geografische context van Offida. Sterker nog, al in de prehistorie werd het gebied bewoond door bevolkingsgroepen die de slang vereerden als symbool van chtonische godheden, verbonden met de aarde en haar mysteries. Talrijke archeologische vondsten, waaronder beelden en artefacten met afbeeldingen van slangen, getuigen van deze devotie. Bovendien heeft de geografische ligging van Offida, gelegen op een heuvel tussen twee rivieren, mogelijk bijgedragen aan het ontstaan van de legende. De kronkelende loop van de rivieren, die leek op het lichaam van een slang, en de aanwezigheid van waterbronnen, een element dat vaak wordt geassocieerd met de slang als een wezen verbonden met de onderwereld, hebben mogelijk de collectieve verbeelding aangewakkerd en de mythe tot leven gewekt. De legende van de Gouden Slang heeft een diepgaande invloed gehad op de cultuur van Offida en is doorgedrongen in elk aspect van het sociale en artistieke leven van het dorp. Zowel het Offida Theater als de hoofdstraat ontlenen hun naam aan de legende.
Conclusie
De legende van de Gouden Slang van Offida is een fascinerend voorbeeld van hoe folklore en volksverbeelding het culturele erfgoed van een plek kunnen verrijken, door geschiedenis, mythe en traditie met elkaar te verweven. Een verhaal dat ons uitnodigt om na te denken over de diepe band tussen de mens en zijn territorium, over het vermogen om verbeelding om te zetten in een element van identiteit en over de suggestieve kracht van legendes, die eeuwen kunnen overstijgen en blijven boeien.
SIBYL:
Legende en mythe van de Apennijnse Sibille
en feeën
Legende en mythe van de Apennijnse Sibille en de feeën Het Sibillini-gebergte, gelegen in het hart van Italië, tussen de Marche en Umbrië, dankt zijn naam aan de legendarische figuur van de Sibille, een profetes die naar verluidt leefde in de berg Sibilla, waaraan de hoogste top van de bergketen zijn naam ontleent. Volgens de legende leefde de Sibille in een grot op de top van de berg Sibilla, ook wel bekend als de Grot van de Feeën. Deze grot werd beschouwd als de ingang tot haar ondergrondse koninkrijk, een magische en mysterieuze plek waar de Sibille haar geheimen bewaarde en de toekomst voorspelde. De Sibille, een centrale figuur in volksverhalen en overtuigingen, is door de eeuwen heen op verschillende manieren beschreven. Sommigen beschrijven haar als een tovenares of een tovenares, anderen als een fee of een priesteres begiftigd met bovennatuurlijke krachten. Ongeacht haar verschillende voorstellingen blijft de Sibille een fascinerend en mysterieus beeld dat de verbeelding van generaties heeft geboeid. Volgens de legende was de Sibille goed en betoverend, goed geïnformeerd over astronomie en geneeskunde, en gaf ze profetische antwoorden in een taal die niet gemakkelijk te interpreteren was. Ze omringde zich met feeën die 's nachts tevoorschijn kwamen en voor zonsopgang weer opstonden om niet buitengesloten te worden van het koninkrijk van de Sibille. De feeën hadden echter contact met de mens en gingen naar de vallei om jonge vrouwen te leren spinnen en weven, en om jonge herders te ontmoeten en hen de saltarello te leren. Er wordt gezegd dat de feeën, om van het ene dorp naar het andere te reizen, paarden leenden, die 's ochtends moe, bezweet en met magisch gevlochten manen werden aangetroffen. De feeën uit de legende zijn echter bovennatuurlijke wezens en hun verschijning is die van jonge vrouwen met geitenhoefjes die slim verborgen waren, voor de ogen van de herders, onder hun rokken en waarmee ze gemakkelijk de steile bergpaden beklommen. De kroon van de berg Sibilla zou ook te danken zijn aan de hoeven van de feeën, die na een lange nacht dansen met de herders snel de berg beklommen om terug te keren naar het huis van de Sibille. Hieruit komt de legende van betoverde liefdes die hen aan mannen bonden. Toen ze eenmaal in contact kwamen met de feeën, werden ze soms verstrikt en uit de mensenwereld verdreven. Ze bleven in leven tot het einde van de wereld, hoewel ze gedwongen werden in de grot te leven, in de wereld van de nacht, met de feeën en de priesteres. Er zijn twee belangrijke literaire werken die de legende van de Sibille behandelen, beide daterend uit de vijftiende eeuw: "La Salade" van Antoine de la Sale en "Il Guerrin Meschino" van Andrea da Barberino.
